ممکن است اشخاص و زبان آموزان گوناگوني با دايره لغات قوي، و ماهر درصحبت کردن در اطراف ما وجود داشته باشند اما اسکلت ساختاري زبانيشان از نظر دستورزبان به درستي رشد نکرده و سازماندهي نشده است. از اين رو ميبايست دستورزبان را به اسکلت انسان و واژگان را به گوشت و پوست ان تشبيه کرد،اما اين امر را چطور ميتوان به يک جسم کامل که از نظر گوشت و استخوان غني است،به واقعيت تبديل کرد؟ بديهي است که اگر اسکلت در بدن ما وجود نداشته باشد و يا مشکلات جدي در آن وجود داشته باشد از قبيل:شکستگي،انحراف استخوان و غيره...غير ممکن است گوشت بدن ما همچنان پايدار بماند. بنابراين اين بر زبان آموزان امري بديهي است که بايد مهارت دستورزبان را جدي بگيرند و آن را به بهترين نحو ممکن براي سازمان دادن و فراگرفتن ديگر مهارتهاي زبان،بياموزند.